Eindopdracht Nederlandse Fotovakschool

In mijn vorige blog lazen jullie dat ik afgelopen zomer de Summer School van de Nederlandse Fotovakschool heb gevolgd. Dit heb ik voornamelijk gedaan om mijn technische kennis bij te spijkeren, maar ook om mezelf meer uit te dagen op creatief vlak. De afgelopen jaren bestond mijn fotografie bijna alleen nog maar uit commercieel werk. Wat ik natuurlijk hartstikke leuk vind, begrijp me niet verkeerd! Het feit dat mensen betalen om door mij gefotografeerd te worden zal altijd een eer blijven. Toch merkte ik dat het vele commerciële werk af en toe ten koste ging van mijn eigen creativiteit en vrije werk. Waar ik in het verleden nogal vaak de hort op ging om foto’s te maken met vriendinnen of om zelfportretten te schieten, bleef dat er de laatste tijd bij. En dat is jammer… want jezelf op creatief gebied ontwikkelen is minstens net zo belangrijk als je technische kennis bijhouden. Ik was dan ook positief verrast toen ik de eindopdracht van de fotovakschool onder mijn neus kreeg. “Making or Taking” een fotoserie maken met één centraal thema: storytelling. Mooi, precies wat ik op dat moment nodig had! Maar met vrijheid komen ook eindeloos veel keuzes. Wat wil ik fotograferen? En wat wordt mijn verhaal? Ik kwam al snel tot de conclusie dat ik één belangrijk doel had: emotie oproepen.

Emotie in fotografie

Hoe wek je door middel van foto’s emotie bij mensen op? Ik kon maar tot één logisch antwoord komen: door emotie bij mezelf op te wekken en dat vervolgens te verwerken in mijn foto’s. De sterkste emoties die ik ooit in mijn leven heb gevoeld, waren omtrent trauma en rouw. Daarin stonden drie fases centraal: geslotenheid, openbreken door middel van kwetsbaarheid en acceptatie. Ik heb (zoals misschien velen van jullie) een Pinterest bord met quotes die mij raken. Sommige verdrietig omdat ze mij herinneren aan de rouwperiode na het overlijden van mijn moeder, andere hoopvol omdat ze me motiveerden minder naar angst te luisteren en meer naar mijn gezonde verstand. Om in de juiste mindset te komen voor mijn eindopdracht, heb ik mezelf terug proberen te brengen naar mijn periodes van trauma en rouw. Ik las de quotes, luisterde naar muziek die me raakte en bekeek foto’s die emotie bij mij opriepen. Dat deed ik voorafgaand aan het maken van de foto’s en tijdens de bewerking. En ja, daar zijn nogal wat traantjes bij gevallen. De foto’s vind je onderaan deze blog. Ik wil graag dat jullie als kijker met een open blik naar de foto’s kijken om te zien welke emoties ze bij jullie oproepen. Wel heb ik in de bijschriften de quotes geplaatst die ik voor de desbetreffende foto’s als inspiratie heb gebruikt.

Eindbeoordeling

En dan moet je dit persoonlijke stukje van jezelf presenteren voor een klas van elf medestudenten en een docent. Dat is best spannend want uiteindelijk wordt er een cijfer geplakt op een rauw, emotioneel stukje van jezelf. Ik nam mezelf bij voorbaat al voor dat het cijfer mij niets uit zou maken. Het proces rondom deze eindopdracht heeft mij zoveel opgeleverd op het gebied van creatief denken. En naast alle heftige emoties die de foto’s opriepen, merkte ik vooral dat ik zo veel plezier had in het maken van vrij werk. Ik vond echt een stukje geluk terug tijdens deze eindfase van de Summer School. En daarmee werd me ook duidelijk dat ik vaker vrij werk moet gaan maken. Zonder de druk van een klant die ik graag 100% tevreden wil hebben. Dat gezegd te hebben, was de eindbeoordeling natuurlijk alsnog mega spannend. Na de presentatie werd ons verzocht even wat tijd voor onszelf te nemen, waarna we één voor één onze beoordeling in ontvangst mochten nemen. Toen ik bij de docent zat kreeg ik de woorden te horen: “Dit heb ik nog nooit gedaan”. Ik trok een wenkbrauw omhoog en toen wees ze naar haar scherm. Een tien! De eerste tien van de Summer School. En nou zei ik hierboven wel heel stoer dat het me niet uit zou maken wat voor cijfer ik zou krijgen. Deze tien was natuurlijk een prachtige waardering voor een fotoserie die heel dichtbij kwam voor mij. En een top afsluiter van de Summer School waar ik ontzettend veel geleerd heb.

Deze foto laat voor mij de fase geslotenheid zien. Door middel van natuurlijk licht heb ik deze foto in het bos gemaakt. Ik heb daarvoor deze quote als inspiratie gebruikt: “What happened to you mother was a tragedy, but this is a tragic world. You cannot live your life in fear, or you will forsake the best parts of it.”

Deze fase laat het openbreken van je gevoel zien. Uiteindelijk kom je op een punt van verandering. Je wilt jezelf losbreken van de geslotenheid en eenzaamheid die je voelt, maar dat kan alleen door middel van kwetsbaarheid. “Make sure the walls you build to protect yourself do not become a prison.” Is de quote die ik hiervoor heb gebruikt.

Acceptatie is de laatste fase. Ondanks dat acceptatie verlichting geeft, zal de pijn rondom deze emoties altijd blijven bestaan. Daarom kun je als je goed kijkt een kleine traan bij het oog van het model spotten. De quote die bij deze foto hoort is: “But the thing is, even if I could go back, I wouldn’t belong there anymore.”